تصویر بالا عکس کودک خردسالی که در جنگ های داخلی سومالی به شدت ضربه دیده، در آن جنگ ها حدود یک میلیون نفر همه با کتک و چاقو و تبر کشته شدند. به همه راهبه ها تجاوز شد، پدرهای مقدس کشته شدند، مادرها پاشیده شدند، کودکان سر بریده شدند. شاید باید با عاشورا مقایسه بکنیم که همه جسم ها تکه تکه شده بودند، هر کسی که رد می شد، با تبر بر جسم سرد یک ضربه ای وارد می کرد، جسم متلاشی می شد، فیلم های بسیاری از این حرکت ها گرفته شده، و من یکی دارم، دوست ندارم هیچ کس حتی خودم دوباره، آن فیلم را ببینم. آخرین عکس یکی از صحنه های همین درگیری ها می باشد، اگر کمی دقت کنید می بینید اطراف پر از جسم مُرده است..
چه باید کرد ؟
آیا میتوان انسان بود ،
آیا میتوان احساس داشت ،
آیا میتوان به زلالی کودکان عشق ورزید ،
آنگاه با دیدن تصویرهایی اینچنین تلخ ،
با دیدن اشکهای این کودک معصوم ،
از ژرفای وجود فرباد سر نکرد که :
مرگ بر جنگ ، مرگ بر جنگ ،
و بازهم مرگ بر جنگ …
خدایا چه رنجی است انسان بودن؟ زنده بودن و دیدن ؟
گرسنگی باعث وقوع اتفاق های غیر منتظره می شود 
اگر من جای او بودم چه ؟ 
هم پایش، هم شکمش.. راستی او چگونه می خوابد؟ 
کیست که اشکهایم را پاک کند 
می برم جنازه کودکم را 
می کشم جسم سرد مادرم را
و چه معصومانه جان سپرده است مادرم
کیست که با من هم دردی کند
سخته نه؟
خوب نگان کردی؟
حالا خدا رو شکر کن یادت نره ها....
برایه ظهور امام زمان دعا کنی(اللهم عجل لولیک الفرج)
