فیلم نابرده رنج با همه نقاط ضعف و قدرتش تموم شد.

نمی دونم شما هم این حس رو دارید یا نه ، اما به نظر من این فیلم یکی از بهترین فیلم های این دهه ایران بود چون خیلی زیبا و حرفه ای ، طنز رو با مسائل معنوی و موضوع جنگ آمیخته بود. طوری بود که آدم از دیدن فیلم خسته نمی شد!
خیلی از این فیلم های دفاع مقدسی که میبینیم باعث خستگی بیننده میشه اما این فیلم هر چی جلو تر میرفت مخاطب رو بیشتر به خودش جذب میکرد!

یکی دیگه از نقاط قوت این فیلم به نظر من سکانس های آخرش بود اونجا که بعد از شهادت اسد و بقیه ، عماد تو جامعه امروزی داره زندگی میکنه. نشون دادن تفاوت زندگی قدیم با جدید و احساسات یه جانباز نسبت به خاطرات گذشتش خیلی قشنگ بیان شده بود.

همه اینا یه طرف و اون جمله عماد کنار سنگ قبر اسد یه طرف که میگفت:
خسته شدم از بس با خاطرات اینا زندگی کردم ، احساس میکنم از قبیله ام جا موندم!
خیلی حرفا تو این جمله هست ، چرا باید یه جانباز از زندگی در کنار دیگر هموطناش ناراضی باشه؟ آیا اینا به دلیل اعمال و رفتار ما نیست؟ اینکه شاید ما اون کسایی که رفتند رو یادمون رفته یا اینکه اونا رو نشناختیم و فقط چشم و گوش بسته چون شهیدن یه یادی ازشون میکنیم در حالی که باید اهداف اونا رو بشناسیم و پیرو مسیرشون باشیم!

خدا اون روزی رو نیاره که مدیون شهیدا بشیم و اون دنیا کارمون گره بخوره که چرا خون اونا رو با اعمالمون پایمال کردیم!
سرتون رو درد نیارم ولی وقتی دیشب فیلم رو دیدم حیفم اومد که خیلی ساده از کنارش بگذرم. حالا هم این مطلبو نوشتم که ببینم نظر شما درباره این فیلم چیه و برداشتتون از این سریال چی بود!