وقتی به خیابان های ایران وارد می شوید، انگاری که دارید یه فیلم پ. و. ر. ن. و. گ. ر. ا. ف. ی بزرگ می بینید، فیلمی که بازیگران آن، زنان و دختران کوچه و خیابان هستند. دلایل زیر شباهت های این دو را بر می شمرند:
1. آرایش غلیظ.
2. دماغ های عمل کرده و اخیرا لب و گونه و ...
3. لباس های تنگ و چسبان که گاهی تمامی برجستگی ها را به وضوح نمایان می کند. (-> پی نوشت دو)
4. بند فلزی که در سال های اخیر به کمر مانتو ها اضافه شده است و در فیلم های ذکر شده، دور کمر بازیگران مربوطه هست.
5. حلقه ای که به انگشت وسط خود می اندازند. در جامعه غربی، فقط زنان آن کاره در چنین انگشتی حلقه می اندازند.
6. و در نهایت هم کفش های پاشنه دار پاشنه بلند که فقط و فقط در چنین فیلم هایی دیده می شود.
به راحتی می توان تقلید لباس های خیابان را از فیلم های ذکر شده دید ( مخصوصا شماره های 4، 5 و 6). به نظر می رسد که برخی زنان و دختران تهرانی، چیزی جز ابراز جسمی و ج. ن. س. ی. خود برای بیان هویت خود نمی یابند و این نیز بسیار تاسف برانگیز هست.
حوالی سال 83 و 84، من یه نظرسنجی از حدود 50 پسر دانشجوی دانشکده فنی دانشگاه تهران به عمل آوردم. همه آنها به اتفاق دختری برایشان جذاب بود که آرایش ملایمی داشته باشد. پس از آن با برخی دخترانی که آرایش غلیظ می کردند نیز حرف زدم و آنها دلیل کارشان را جذاب شدن و پذیرفته شدن از سوی پسرها ذکر می کردند، در حالی که حداقل در جامعه آماری کوچک من، قضیه کاملا برعکس بود.
پی نوشت یک:
قصد هیچگونه اهانت یا تعرض به حریم زنان ایرانی نیست، فقط بیان موضوع و واکاوی این مساله هست، چه شاید از دید آنها اینگونه به نظر نرسد.
پی نوشت دو:
یک دانشجوی چینی که در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، ادبیات فارسی می خواند، می گفت که دختران ایرانی، س. ک. س. ی. ترین لباس ها را در دنیا می پوشند.
